Niet gewonnen is nog steeds half begonnen. Of toch zoiets. We hebben het niet gehaald, zelfs niet genomineerd geraakt. Dat is niet erg. Ik denk dat deze blog in de moeilijkste categorie van alle viel. Niet de meest rumoerige, dat was fashion (of wat dacht je).
Niche, zo achteraf beschouwd, is flatterend als beledigend. Spannend vooral omdat je dingen schrijft die je zelden vindt op het web. Toegegeven, kunst en bier, verzin het maar een keer. Anderzijds, iedereen schrijft over kunst of bier. Dat nog niemand de link naar de twee legde, is vreemd. Maar iemand moest de eerste zijn, zeker? En net daarom vind ik niche geen terechte benaming voor deze blog. Net zomin als ‘geek’ een goeie categorie was, denk ik dan.
Niet gewonnen dus, niet genomineerd. En toch blijft de trots hoog als je bedenkt dat er tussen meer dan 3000 blogs jouw schrijfsels naar voren komen. Dat is tof, dat ontken ik niet. Het herinnert je eraan waarom je het doet maar het mag geen drijfveer worden. Sommigen zijn enorm ontgoocheld en willen stoppen. Maar ik vraag me af: voor wie doe ik het? Voor mezelf, omdat ik nu eenmaal graag zulke dingen verzin of voor die onbekende, soms terugkerende bezoeker? 95% van mijn bezoekers passeren hier op goed geluk, via Google Image search, ik bedoel maar …
De Blog Awards, persoonlijk had ik er meer gerucht aan gegeven. Ik had meer ‘awareness’ gecreëerd. Want dat was het doel: de blog opnieuw onder de aandacht brengen. Gek wel, zeker vanuit een instantie die bloggers vaak maar straatamateurs vinden. ‘Geen bedreiging voor het vak want het zijn maar bloggers’, hoor ik wel eens. Misschien toch een niet zo verholen strategie om het allemaal binnenskamers te houden?
Ach, het was tof, ik heb me geamuseerd, fijn gebabbeld, mensen intecht leren kennen. Daar was het me vooral om te doen. En ondertussen schrijf ik verder. Die 50 Afleveringen zullen er komen! Al wordt de deadline van 6 juni wel heel nipt.
